Pagsunod sa magulang

          Nararapat lang na sundin natin ang ating magulang dahil bukod sa utang natin ang buhay natin sa kanila, sila ang dahilan kaya nakakamit natin ang mga bagay na hindi nakukuha ng ibang bata na gaya natin. Gaya nalang ng edukasyon, tamang pabahay, pagkain, maayos na pamilya at iba pa. Dapat pa ngang magpasalamat tayo sa lahat ng bagay na mayroon tayo dahil sa kanila.
          Pero bakit nga ba ang daming tao ang kayang ipagpalit ang mga magulang nila para sa mga bagay gaya ng kaibigan at pag-ibig. Kaibigan? Marami ka pa namang mahahanap diyan, kailangan mo lang magtiwala, kailangan mo lang ng oras para kilalanin sila. Pero ang pamilya/magulang? Iisa lang yan, kapag nawala hindi mo na mapapalitan. Isa pa, kung mabuting ehemplo naman sila, bakit ka nila pagbabawalan o sisitahin na layuan mo ang kaibigan mo hindi ba? Kung wala silang nakikitang mali o ikapapahamak mo, bakit ka nila pagbabawalan diba? Ano 'yon trip lang ng magulang mo?
          Pangalawa, ang pag-ibig. Hindi ko maintindihan kung bakit may mga taong nakakayang ipagpalit ang magulang nila para lang sa taong minamahal nila. Kung ako ang tatanungin, kung tama bang ipaglaban ang pagmamahal mo gayong ayaw naman ng pamilya mo. Sa tingin ko, mararapat na sundin mo na lamang ang gusto ng pamilya mo, dahil sa tingin ko alam nila ang nararapat para sa iyo. At isa pa, kung talagang gusto ka niya at gusto mo siya, siguro naman makakapaghintay siya hanggang sa oras na  matanggap na siya ng pamilya mo ng buong-buo. At kung hindi naman siya makapaghihintay, eh di maghanap ka ng iba. May plano si God para sa ating lahat, kung hindi pa ngayon ang panahon, maaring sa hinaharap pa o baka naman hindi talaga siya para sa'yo.
          Kaya, ako hinding-hindi ko ipagpapalit ang magulang ko sa kahit na kanino, dahil una mahal ko sila eh. Sila yung taong palaging nandiyan para sa akin. Palaging sumusuporta at hindi ako iiwan. Yung kaibigan? Darating din ang panahon na iiwan at iiwan ka rin niyan, kokonti nalang din kasi ang mga totoo at mapagkakatiwalaang kaibigan, kokonti nalang sila at nagpapasalamat ako't mayroon ako 'nun. (MVR)
           At kung sa pag-ibig naman, makakahanap at makakahanap din ako ng iba diyan. Yung hindi ako iiwan sa ere, yung taong mamahalin ako hanggang sa dulo ng walang hanggan (chos!) at yung taong kayang tanggapin kung sino man ako. Alam kong may plano ang D'yos at may taong nakalaan para sa akin. Maaring hindi ko man siya mahanap sa ngayon, makakapaghintay pa naman ako. Kahit kailan, hindi naman ako nagmamadali.
          Kaya ngayon, susulitin ko muna na kasama ko pa ang pamilya ko. Dahil darating ang panahon na kukunin din sila ng Panginoon, at wala akong magagawa para pigilan iyon. Kaya imbis na ipagpalit ko sila sa iba, mamahalin ko nlang sila at ibabalik lahat ng mga binigay nila sa akin noong panahon na hindi ko pa kayang mamuhay mag-isa. Saranghae! :*

Para sa aming Guro (Filipino)

          Sa loob ng isang taon na nakasama namin ang aming guro sa Filipino, marami na kaming naranasan sa kanya. Para siyang isang kaibigan at nanay, kaibigan dahil paborito sya ng bawat kaklase namin, mabait siyang guro. Palagi niya kaming pinagbibigyan sa mga proyekto namin lalo ka kapag rush time, nagbibigay siya ng consideration sa amin. Magaling din siyang magturo, hindi nakakaboring kasi nagpapatawa siya at makikita mong gustong-gusto niya ang ginagawa niya at parang hindi siya napipilitan.
          Nanay, kasi marami nang nakuwento sa amin ang aming guro na naka-inspire sa amin na mag-aral pa lalo ng mabuti. Mabait sya sa loob at labas ng silid aralan. Hindi ka matatakot na lapitan siya dahil attached siya sa bawat estudyante niya. Mae-enjoy mo ang Filipino time kapag siya ang guro mo dahil nakakatuwa siya at puro hugot ang mga sinasabi niya na nakatutulong sa amin para mas lalong maintindihan ang lesson na tinuturo niya.
          Marami na rin kaming naranasan sa aming guro, tumawa, kumanta dahil sa aming awtput, humugot, umiyak dahil sa mala MMK na kwento ng aming guro at napagalitan. Ngunit sa tulong nito, natuto kami, nadapa pero bumangon kaagad.
          Kaya sa darating na taon, kapag Grade 10 na kami, babaunin ko lahat ng mga ala-ala na natutunan ko mula sa kanya. Hindi ko siya mamimiss, dahil sabi niya nga, magkikita pa naman kami dahil nasa Campus lang naman daw sya.
          Kaya aming guro, ako po'y nagpapasalamat sa walang sawang pagpapasaya sa amin at sa mga oras na nagbibigay ka po ng consideration lalo na kapag nakikita niyong pagod at marami kaming ginagawa. Sa pag-aalala sa amin, at sa walang sawang pagiging mabait sa amin kahit na sobrang maingay kami. Maraming salamat po! 

Natutunan (Filipino)

          Sa loob ng isang taon, marami akong natutunan sa asignaturang Filipino. Sa totoo lang, isa sa paborito kong asignatura ay ang Filipino, dahil simula palang nung elementarya, hilig ko na ang asignaturang ito. Dahil masarap pag-aralan ang Filipino, marami kang matutunan. Marami kang mababasang mga libro, tula, salaysay, sanaysay at iba pa. Marami akong lesson na gusto pero, ang pinakapaborito kong lesson/topic ay ang kwentong Noli Me Tangere dahil marami akong nalaman sa buhay ni Jose Rizal na ating pambansang bayani.
          Nalaman ko kung saan niya nakuha o hinalintulad ang akda niya para maging ganoon kalalim at kaganda. Nalaman ko rin kung saan niya ibinase ang mga karakter sa loob ng istoryang ito. Marami rin akong napulot na aral sa akdang iyon, marami akong natuklasan/nalaman sa history ng ating bansa, ang Pilipinas.
          Kung ano ang mga naranasan ng mga tao noon at mga kaganapan na nangyari sa panahong iyon, kung ano ang estado ng mga mamamayan, ng ating bansa, sa larangan ng pulitika at iba pa na maaring maihalintulad na panahon natin ngayon. Isa pa, ito ang isa sa mga pinakamatagal na topic na itinuro ng aming guro. Kaya talagang maganda ang akdang Noli Me Tangere.
          At bagay na bagay ang akdang ito sa mga kabataang gaya ko, at pakiramdam ko ay para sa atin talaga ito. Dahil tayo ang pinapatungkulan ni Elias/Jose Rizal sa mga huling salitang binitawan niya bago siya tuluyan na namatay.
          Kaya, sa mga kabataang gaya ko, patuloy nating buhayin ang akda sinulat ni Jose Rizal nang mabasa at malaman din ng iba pang mga kabataan ang totoong nangyari noon. 

Awarding

          Kahit na alam kong wala namang pag-asa na manalo kami sa Awarding, gagawin ko pa rin itong blog ko. Kung mananalo man kami, siguro halo-halong emosyon ang mararamdaman ko sa araw na iyon. Dahil una, hindi ko inaasahan dahil alam ko at alam naman siguro ng mga kagrupo ko na hindi naman ganoon kaganda ang aming gawa, isa pa hindi kami biniyayaan ng talento sa larangan ng teyatro/acting, at ang huli dahil hindi kami kasing galing ng ibang grupo dahil mismong kami hindi namin napangalagaan ang isa naming kamiyembro na dumating sa puntong lumipat ito sa iba pang grupo at hinayaan kaming maghirap.
          Pangalawa, syempre sobrang magpapasalamat sa mga taong tumulong samin, sa mga nagextra sa grupo namin dahil kulang kami ng mga aktor at aktres, sa nagedit ng film namin, sa mga nag-camera man, sa script writer/director (ako), sa mga umakting kahit na hindi nabigyang hustisya yung napuntang role sa kanila, at sa mga nagtiyagang magshooting kahit na mainit, salamat sa inyo. At syempre sa mag-aaward sa amin kung ano mang award ang mapupunta salamat sa inyo.
          At kahit na alam kong hindi naman talaga kami mananalo, papangarapin ko nalang ito, at kahit kung may best in effort lang, alam ko parin namang hindi kami mananalo. Gayun paman, hindi naman ako nag-eexpect na may matatanggap kami, kung meron edi meron pero kung wala, gagawin nalang naming inspirasyon ito para galingan pa sa mga susunod na film movies.

Karanasan (Film)

           Bilang isang lider ng aming pangkat, sa tingin ko, ako ang isa sa may pinakamaraming naranasan sa panahon ng shooting. Una, ako ang script writer. Pinaghirapan kong gawin ang script namin, para naman kahit papano masabi nilang may ginagawa ako at hindi ako masabihan ng kung ano-ano. Pero, isang araw, parang lovelife ko yung script. Iniwan din ako, nawala rin siya ng parang bula at dahil din yun sa isang taong lapastangang winala ang script na pinaghirapan ko. Sobrang depress ako ng araw na iyon, dahil bukod sa nawawala ang script namin, wala pa kaming nasisimulan kaya naman sobrang natatakot ako na baka hindi namin matapos yung proyekto namin.
          Pangalawa, sobrang nakakapagod dahil pasaway at makukulit ang mga kamiyembro ko, ang aarte pa at ayaw gawin yung role na binigay ko. (kung tanggalan ko kaya sila ng grades!?) Tapos puro pa daldalan, kwentuhan, kaya wala kaming natatapos na gawain kasi puro tsimisan eh. Kung wala pang maprepresintang kumilos wala talagang magkukusang gawa. Pangatlo, dahil ako ang script writer, camera man, at director. Nakakaloka, lahat napunta sakin? Ang hirap kaya pagsabay-sabayin, kulang nalang ako nalang din yung umakting. Tapos nakakainis pa, yung iba hindi alam yung daloy nung kwento! Eh pano nila malalaman kung anong sasabihin nila kung mismong sila hindi nila alam yung gagawin at kung paano huhugutin yung emosyong kinakailangan!? Jusko, kung hindi lang ako mabait baka iniwan ko na din sila gaya ng ginawa ng kamiyembro naming iniwan kami at lumipat sa ibang grupo. Pero kahit na puro masasamang ala-ala na naiisip ko, mayroon din namang masaya.
          Dahil, dahil doon ay mas nagkaroon kami ng dahilan para kilalanin ang bawat isa. Mas nakilala namin kung sino ba talaga kami, at nakikita kong mas gumada yung samahan namin bilang magkakaibigan. Isa pa, parang nabunutan ako ng tinik sa lalamunan nang nalaman kong tapos nang ma-edit yung film namin. Parang lahat ng pagod ko nung mga araw ng shooting ay nawala kasi natapos na kami at naipasa na namin, kaya sobrang saya ko. 

SSG Officers

Ano nga ba dapat na katangian ang taglayin ng isang SSG Officer? Para sa akin, dalawang katangian lang naman ang dapat na taglayin nila. Una, ang pagiging responsable sa lahat ng bagay. Dahil hindi biro ang maging isang SSG Officer, kahit na anong posisyon pa ang tinatakbo mo. Dahil, sa bawat buwan na mayroon sa isang taon, walang oras na hindi sila gumagalaw. Narrative reports, tulong barya, abuloy at iba pa ay isa sa mga pinakamahirap na gawain ng isang SSG. Dahil kapag hindi nila ginawa ang bawat gawaing nakaassign sa kanila, maaring mapagalitan sila ng mga guro na walang ginawa kundi hanapin ang mga butas sa mga ginagawa nila. Pati na rin ang makakuha ng mga bashers sa isang Secret Files ng paaralan namin, magugulat ka nalang na nandun ang pangalan mo at puro masasakit na salita ang sinasabi sayo, sobrang hirap tiisin ang mga iyon. Kaya ang pangalawang katangian na dapat taglayin ng SSG ay ang mapasensyoso. Dahil hindi lahat ng bagay minamadali, dapat dumadaan ito sa tamang proseso. Kailangan ng matinding pasensya para sa mga taong gumagawa ng vandals tungkol sa inyo sa mga dingding ng C.R. Kaya sa mga nahalal na SSG officers, sana gawin niyo ng maayos ang tungkulin niyo bilang SSG, hinihiling kong maging responsable at maging pasensyoso kayo sa lahat ng bagay. At sana, maging maganda ang pamamalakad niyo sa ating paaralan sa susunod na taon. 

Bagay na sobrang seryoso noon pero pinagtatawanan ko na ngayon

                    Ano nga ba ang mga bagay na sobrang seryoso ako noon? Hmmmm....
Hahaha. Alam ko na. Noong bata pa ako nakikipag-away ako sa mga kapit-bahay namin kapag hindi nila ako pinapasali sa piko at patintero noon dahil maliit ako at baka hindi ko sila maabot. Sobrang nagagalit at umiiyak ako noon kaya sinusumbong ko sila sa papa ko kapag ayaw nila ako pasalihin sa laro. At dahil takot sila kay papa, pinapasali nila ako. Naisip ko ngayon, para lang sa larong piko at patintero halos makipag-away pa ako sa ibang mga bata para lang makasali sa kanila.
                    Minsan kapag naiisip ko ito tinatawanan ko nalang yung sarili ko. Tapos tinatanong ko kung "Ganun ba ako kaseryoso kapag naglalaro?" Tapos bigla nalang ako tatawa. Nakakatuwang isipin na sobrang babaw lang ng kaligayahan ko noong bata ako at pati mga mababaw na bagay sineseryoso ko.