Bilang isang lider ng aming pangkat, sa tingin ko, ako ang isa sa may pinakamaraming naranasan sa panahon ng shooting. Una, ako ang script writer. Pinaghirapan kong gawin ang script namin, para naman kahit papano masabi nilang may ginagawa ako at hindi ako masabihan ng kung ano-ano. Pero, isang araw, parang lovelife ko yung script. Iniwan din ako, nawala rin siya ng parang bula at dahil din yun sa isang taong lapastangang winala ang script na pinaghirapan ko. Sobrang depress ako ng araw na iyon, dahil bukod sa nawawala ang script namin, wala pa kaming nasisimulan kaya naman sobrang natatakot ako na baka hindi namin matapos yung proyekto namin.
Pangalawa, sobrang nakakapagod dahil pasaway at makukulit ang mga kamiyembro ko, ang aarte pa at ayaw gawin yung role na binigay ko. (kung tanggalan ko kaya sila ng grades!?) Tapos puro pa daldalan, kwentuhan, kaya wala kaming natatapos na gawain kasi puro tsimisan eh. Kung wala pang maprepresintang kumilos wala talagang magkukusang gawa. Pangatlo, dahil ako ang script writer, camera man, at director. Nakakaloka, lahat napunta sakin? Ang hirap kaya pagsabay-sabayin, kulang nalang ako nalang din yung umakting. Tapos nakakainis pa, yung iba hindi alam yung daloy nung kwento! Eh pano nila malalaman kung anong sasabihin nila kung mismong sila hindi nila alam yung gagawin at kung paano huhugutin yung emosyong kinakailangan!? Jusko, kung hindi lang ako mabait baka iniwan ko na din sila gaya ng ginawa ng kamiyembro naming iniwan kami at lumipat sa ibang grupo. Pero kahit na puro masasamang ala-ala na naiisip ko, mayroon din namang masaya.
Dahil, dahil doon ay mas nagkaroon kami ng dahilan para kilalanin ang bawat isa. Mas nakilala namin kung sino ba talaga kami, at nakikita kong mas gumada yung samahan namin bilang magkakaibigan. Isa pa, parang nabunutan ako ng tinik sa lalamunan nang nalaman kong tapos nang ma-edit yung film namin. Parang lahat ng pagod ko nung mga araw ng shooting ay nawala kasi natapos na kami at naipasa na namin, kaya sobrang saya ko.
Pangalawa, sobrang nakakapagod dahil pasaway at makukulit ang mga kamiyembro ko, ang aarte pa at ayaw gawin yung role na binigay ko. (kung tanggalan ko kaya sila ng grades!?) Tapos puro pa daldalan, kwentuhan, kaya wala kaming natatapos na gawain kasi puro tsimisan eh. Kung wala pang maprepresintang kumilos wala talagang magkukusang gawa. Pangatlo, dahil ako ang script writer, camera man, at director. Nakakaloka, lahat napunta sakin? Ang hirap kaya pagsabay-sabayin, kulang nalang ako nalang din yung umakting. Tapos nakakainis pa, yung iba hindi alam yung daloy nung kwento! Eh pano nila malalaman kung anong sasabihin nila kung mismong sila hindi nila alam yung gagawin at kung paano huhugutin yung emosyong kinakailangan!? Jusko, kung hindi lang ako mabait baka iniwan ko na din sila gaya ng ginawa ng kamiyembro naming iniwan kami at lumipat sa ibang grupo. Pero kahit na puro masasamang ala-ala na naiisip ko, mayroon din namang masaya.
Dahil, dahil doon ay mas nagkaroon kami ng dahilan para kilalanin ang bawat isa. Mas nakilala namin kung sino ba talaga kami, at nakikita kong mas gumada yung samahan namin bilang magkakaibigan. Isa pa, parang nabunutan ako ng tinik sa lalamunan nang nalaman kong tapos nang ma-edit yung film namin. Parang lahat ng pagod ko nung mga araw ng shooting ay nawala kasi natapos na kami at naipasa na namin, kaya sobrang saya ko.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento