Bakit kailangan mag-ingat sa paglalabas ng nararamdaman?

        Kailangan nating mag-ingat sa pagsasabi ng mga saloobin natin dahil hindi natin alam ay baka nakakasakit na tayo sa ibang tao. Gaya sa pagpaskil ng mga saloobin sa Facebook, Twitter at Instagram hindi natin alam na kahit hindi naman natin ginustong masaktan sila ay nasasaktan sila, hindi maiiwasang may umasa na sila yung pinapatamaan mo. Minsan din, hindi natin inaasahan na tayo mismo yung masasaktan. Sa pagkomento ng ibang tao sa mga posts mo. Kaya mahalagang mag-ingat tayo sa bawat posts na inilalagay mo para hindi tayo makasakit ng iba at para hindi ka na rin masaktan.

Sabado at Linggo

   Sabado ng umaga ay agad akong nagising para gumawa ng takdang aralin. Naligo na ako at kuamin ng umagahan matapos gawin. Pagsapit ng alas nuwebe ay agad akong nanuod ng paborito kong palabas sa telebisyon. Pagkatapos ay pumunta kami sa bahay ng kaibigan namin para gumawa ng proyekto sa nasabing asignatura. Pumunta rin ako sa bahay ng aking kaibigan na may kaarawan. Umuwi na ako agad sa bahay at naghanda na para mag-ensayo sa choir. Kinagabihan ay nagsimba ako kasama ng aking mga kaibigan at umuwi na matapos iyon.

   Linggo ay agad akong nagising para magsimba. Natapos ang misa at umuwi na rin ako. Nanuod ako ng paborito kong palabas na Haikyu at kumain na ng tanghalian. Gumawa ulit ako ng takdang aralin at pagkatapos ay natulog na para maaga akong magising bukas. Ganito natapos ang buong linggo ko.

Paano mo nailalabas ang iyong saloobin?

     Nailalabas ko ang saloobin ko sa pamamagitan ng pagsulat ng kung ano ang nararamdaman ko, magsulat ng nga istoryang katulad ng mga nararanasan ko.
   Minsan nailalabas ko rin ito habang kumakanta, nailalabas ko ang mga emosyon habang kumakanta, ramdam na ramdam ko pa ang bawat linya ng mga kanta.
   Pati sa pagsayaw ay isa sa mga midyum ko para mailabas lahat ng nararamdaman ko, bawat galaw, kembot at hataw ay may kahulugan at emosyon na ipinaparamdam.
   Sa mga dahilan na ito ay mas madali kong nailalabas ang mga nararmdaman ko at lahat ng gusto kong iparating. Lahat ng sakit o sayang dala-dala ko. Napapadali nito ang bawat gianagawa ko, hindi ko maibubuntong sa iba at tanging ako at ang mga midyum ko lang ang nakakaalam.

Naramdaman sa unang markahan

Unang markahan para sa akin ay isa sa pinaka-mahirap dahil kailangan mo pang mag-adjust sa lahat ng bagay. Gayun pa man, niraos namin ang mga ito. Mahirap, presyur at kaba ang nararamdaman ng bawat isa. Nakakatakot kasi ang awra ng guro namin kaya seryoso kami pagdating sa kanya. Marami kaming binasang mga akda pero tumatak sa isip ko ay yung Anim na Sabado ng Beyblade, bakit? Kasi maganda siya, nakakaakit ng damdamin. Medyo nakakaiyak din siya. Sa loob ng ilang buwang pagtuturo at paggawa ng proyekto at takdang aralin, Unang markahang pagsusulit na, halos lahat nama ay nakapasa (kabilang na ako) at nakakatuwa na kahit papaano ay nakapasa kaming lahat. At ngayon, simula na para harapin ang iba-iba pang hirap na dapat naming danasin.

Leadership Development Program

Sabado ng umaga, nang ako'y magising agad-agad akong naligo at dumiretso ng aming paaralan para maghanda sa gaganaping LDP o Leadership Development Program. Ako'y natutuwa habang kinakabahan. Alam kong magiging masaya ang programang ito. Sumakay kami sa BUSurahan masaya lalo na kapag sumisigaw kami. Marami kaming ginawa, nagkaroon ng mga bagong kaibigan mula sa iba't-ibang paaralan, naglaro, gumawa ng cheer at tinalakay ang history ng RedCross at iba pa. Masaya ang kinalabasan ng araw na iyon.
     Linggo na! Ito na ang pinaka-inaabangan ng lahat Team Building. Pero bago namin iyon ginawa nagkaroon muna kami ng pagsusulit sa mga tinalakay kahapon. Pagkatapos nagensayo kami para sa aming cheer at nag-umpisa na nga ang TeamBuilding. Takbo dito, takbo doon. May natutumban, nadadapa at bumabangon. Kailangan ang pagiging lider mo dito, sinusukat kung hanggang saan ang kaya mo, hahanapin ang piso, aakyat sa tatlong palapag na gusali habang may sinulid na nakapulupot at iba pa. Pero ang pinakamasaya doon ay ang paglusong sa putikan ng hindi ka nasasayad sa mga sinulid na nakasabit dito. Masaya, napaka-gandang experience sa mga estudyante ito. Sana maulit ito muli, tiyak kong mas marami na ang sasali. 

Back to December

     Pinakapaborito kong musika ay ang Back to December  ni Taylor Swift dahil maganda ang mensahe ng kantang ito kahit na hindi pa ako umiibig ay niintindihan at nauunawan ko ang nais iparating ng kantang ito. Mga linyang tagos sa puso ng kahit sino mang kumanta o umawit nito.

    Gaya nalang ng linyang ito “This is me swallowing my pride standing in front of you saying I’m sorry for that night” ito yung mga taong  kayang  ibigay ang lahat maging masaya lang kauyong dalawa, kayanf itaya maging ang pride niya para lang sayo. Sobrang hirap man pero may tao talagang ginagawa ito. Hindi ko nga lubos na maisip na may mga taong nakakayanan pala ang ganoong sitwasyon, napakatatag nila.

    Pero pinaka tumagos sa puso ko ang linyang “And I’ll go back to December all the time” na para bang sinasabing gusto niyang balikan lahat ng ala-ala niyong dalawa. Balikan ang mga pangyayari, pagkakataon at panahong kayong dalawa pa, at ibalik yung mga oras na sana naayos at naisalba pa yung relasyon niyong dalawa.

    Maaring hindi pa nga ako dumaranas ng tiantawag nilang PAG-IBIG, hindi ibig sabihin noon at hindi ko na mauunawaan at maiintindihan ang mga kantang may pinanghuhugutan at may pinagdaraanan.